Let op: U gebruikt Internet Explorer. Voor een optimale weergave en werking adviseren wij een andere browser te gebruiken. Zoals Microsoft Edge (Al aanwezig op uw computer) of Google Chrome.
Ik groei op in een gezin met twee lieve en hardwerkende ouders, die het heel druk hebben. Ik heb een jonger zusje dat erg boos kan worden en er is vaak ruzie tussen haar en mijn ouders. Hier gaat veel aandacht naartoe en ik heb geleerd om me vooral aan te passen. Binnen ons gezin hebben we het niet vaak over hoe we ons voelen. » Lees meer
Hoe het met mij ging voor de behandeling
Een paar jaar geleden (ik was een jaar of 13) voelde ik me waardeloos over mezelf en voelde ik me alleen. Niemand begreep me, ik voelde me boos op andere mensen en begon een muur om me heen te bouwen. Ik vond het moeilijk om bij mijn gevoelens stil te staan dus dan ging ik liever blowen. Op school vond ik het moeilijk om mezelf te concentreren en kreeg ik paniekaanvallen als ik proefwerken moest maken, dus docenten maakten zich ook zorgen.
We waren allebei heel erg blij met de zwangerschap en de komst van ons eerste kindje. De eerste maanden voelde het heel goed, maar naarmate de zwangerschap vorderde en de bevalling dichterbij kwam werd ik steeds vaker overvallen door angst en paniek. Angst voor de bevalling, angst dat er iets ernstig mis zou zijn met ons kindje en angst dat ik niet in staat zou zijn een goede moeder te zijn. De meest vreselijke gedachten kwamen in mijn hoofd op en soms zelfs zo erg dat ik het liever allemaal niet meer wilde. Als ik er voorzichtig iets over probeerde te zeggen voelde het alsof niemand mij begreep en al snel besloot ik mijn mond te houden en te doen alsof alles goed ging.
Een tweede moeilijk moment kwam toen ik hoorde dat we een zoon kregen. Ik schaam mij nog steeds voor de gedachte, maar ik had gehoopt op een dochtertje. Zelfs tegen mijn man heb ik dit toen niet durven zeggen.
Lisette is een enthousiaste vrouw, die zich met hart en ziel inzet voor haar baan in het onderwijs.
Tot zover niets aan de hand. Maar Lisette kan te lang en te hard werken en zo over haar grenzen heen gaan. Vervolgens slaapt ze ’s nachts niet goed en lijdt haar concentratie overdag hieronder. Zo ontstaat er een negatieve spiraal. Deze probeert Lisette te doorbreken, ze zoekt naar oplossingen, waar gaat het toch fout? Ze begint te piekeren. Dat helpt niet, ze komt er niet uit. Uiteindelijk raakt Lisette oververmoeid en moet ze zich ziek melden bij haar werk. Dat was geen gemakkelijk besluit. Maar haar lichaam kòn echt niet meer. Als ze zich na een aantal maanden iets beter begint te voelen gaat ze over haar situatie in gesprek met haar huisarts. Ze bespreken dat dit harde werken en het vervolgens oververmoeid raken een patroon is bij Lisette dat zich twee keer eerder heeft aangediend.