Let op: U gebruikt Internet Explorer. Voor een optimale weergave en werking adviseren wij een andere browser te gebruiken. Zoals Microsoft Edge (Al aanwezig op uw computer) of Google Chrome.
Hoe het met mij ging voor de behandeling
Een paar jaar geleden (ik was een jaar of 13) voelde ik me waardeloos over mezelf en voelde ik me alleen. Niemand begreep me, ik voelde me boos op andere mensen en begon een muur om me heen te bouwen. Ik vond het moeilijk om bij mijn gevoelens stil te staan dus dan ging ik liever blowen. Op school vond ik het moeilijk om mezelf te concentreren en kreeg ik paniekaanvallen als ik proefwerken moest maken, dus docenten maakten zich ook zorgen.
We waren allebei heel erg blij met de zwangerschap en de komst van ons eerste kindje. De eerste maanden voelde het heel goed, maar naarmate de zwangerschap vorderde en de bevalling dichterbij kwam werd ik steeds vaker overvallen door angst en paniek. Angst voor de bevalling, angst dat er iets ernstig mis zou zijn met ons kindje en angst dat ik niet in staat zou zijn een goede moeder te zijn. De meest vreselijke gedachten kwamen in mijn hoofd op en soms zelfs zo erg dat ik het liever allemaal niet meer wilde. Als ik er voorzichtig iets over probeerde te zeggen voelde het alsof niemand mij begreep en al snel besloot ik mijn mond te houden en te doen alsof alles goed ging.
Een tweede moeilijk moment kwam toen ik hoorde dat we een zoon kregen. Ik schaam mij nog steeds voor de gedachte, maar ik had gehoopt op een dochtertje. Zelfs tegen mijn man heb ik dit toen niet durven zeggen.