Laura leerde dat zij haar emoties mag uiten en raakte haar angst kwijt

Het leven als een strijd om mijn gewicht

Mijn eetstoornis  bepaalde wat ik wel en niet mocht eten,  hoeveel ik mocht eten, hoeveel ik daarvoor moest sporten en vooral wat ik niet mocht. Iedere dag was een strijd met mezelf. Een strijd die op den duur over leven en dood ging. Mijn haren vielen uit, ik menstrueerde niet, had altijd koude en blauwe handen en voeten, had donsharen op mijn armen en benen en piekerde nachtenlang. Jarenlang had ik mezelf uitgehongerd en daarmee mijn gevoel op een laag pitje gezet. Na mijn behandeling in een eetstoorniskliniek werd ik ontslagen met een normaal gewicht.

Mijn gewicht is ok, maar nu verschuift het naar strijd om angst

De eetstoornis zat echter nog steeds in mijn hoofd. Ik kreeg angst- en depressieve klachten en zag het leven soms niet meer zitten. Hartkloppingen, bang om fouten te maken, heftige gevoelens van paniek en angst werden de dagelijkse sleur van mijn leven. De Viersprong was mijn redding. Hier veranderde ik van een angsthaas naar iemand die haar emoties begon te delen. Ruim 10 jaar had ik niet gehuild. Ik moest altijd sterk zijn van mezelf, mocht me niet kwetsbaar opstellen en huilen kon al helemaal niet.

Wat ik leerde in therapie

In therapie leerde ik mijn emoties te gaan uiten en delen. In het begin vond ik dit onwijs eng en confronterend. Jørgen mijn behandelaar hield me keer op keer een spiegel voor. Dit was wat ik nodig had. Niet iemand die me zielig vond en met me mee praatte, maar iemand die me de realiteit liet zien en me hier op een andere manier over liet nadenken. Ik voelde me gezien. Ik voelde me gehoord en eindelijk kon ik zijn wie ik was. Al die tijd had ik mijn gevoel in de doofpot gestopt.

Uiten van mijn emoties als sleutel voor herstel

Het mogen uiten van mijn emoties is voor mij de sleutel geweest naar mijn herstel. Het mogen zijn wie ik ben, met mijn kwaliteiten en mijn kwetsbaarheden.